लहाणपणी शाळेच्या दिवसात निबवाले पेन जोरात चालू होते, आवर्जुन वापरले जायचे, वापरायलाच लागायचे ..!
(कारण बाॅलपेनमुळे हस्ताक्षर खराब होते म्हणायचे तेव्हा मोठी माणसं???)
तेव्हा जवळजवळ प्रत्येक घरात उंट camel आणि chilpark ची शाईची बाटली आढळायची, किंवा किरकोळ दुकानदार ५ पैशात पेनात एकदा शाई भरुन द्यायचे.
आणि ज्यांनी ज्यांनी पेनमध्ये शाई घातली आहे त्यांना ड्रॉपरचे, त्याच्या वापराचे, गैरवापराचे महत्त्व चांगले ठाऊक असेल ..!
दर महिन्यातून दोन-तीन वेळा पेनची निबही गरम पाण्यात टाकून साफ करायची, तिची सगळी साफ सफाई इ. काम ठरलेली असायची..
अशी काम केली गेली आणि मग तो नीबपेन परत वापरायला तयार…
अशावेळी मग वर्गातील जवळजवळ प्रत्येकाला वाटतं की निब उलथी करुन लिहिणे ही कला आहे, प्रयत्न करुन पहायला काय हरकत आहे व त्याने लिखाणपण खूप सुंदर बनते.
प्रत्येक वर्गात असा एक तज्ञ असायचाच आणि जर चुकुन माकुन एखाद्या मुलाची पेन योग्य प्रकारे चालत नसेल तर मग विचारुच नका, सगळे तज्ञ तुटुन पडायचे आणि मग ब्लेडचा वापर व्हायचा आणि निबच्या मध्यभागी ब्लेडने नीबच्या अगदी मधोमध असलेला कचरा हटवल्याचा दावा करायचा, केला जायचा..!
(कुठुन कचरा यायचा हे तो तज्ञच जाणे)
तसेच दुकानात नवीन निब खरेदी म्हणजे सगळ्यात भारी काम असायचे.दुकानदार नीब असलेले बाॅक्स ज्यामधे अगदी पिवळ्याधमक भरपुर नीब असायच्या, ज्या नुसत्या बघतानापण हरकुन जायला व्हायचं..
ती नीब खरेदी करण्यापूर्वी, पेनमध्ये ठेवून, नंतर शाईचे काही थेंब कागदावर टाकुन, नीबवर शाई फवारणीने आणि खाली पडलेल्या शाईच्या थेंबांना लावणे, बरेच दिव्य असायचे ह्या नविन नीब टेस्टिंगमध्ये…
एखाद्या मोठ्या शास्त्रज्ञाची भावना असायची त्यात..
नीब पेनाचीपण निबची शाई शोषून घेण्याची क्षमता बघीतली जायची व त्यात ती होती ..!
निब पेन कधीच लिहिताना पुढे सरकत नसेल तर हाताचा धक्का लावुन व पाहता पाहता आपल्या बाजूच्या मूलाच्या हातावर शाई शिडकावली असायची..!
मग… टेस्टिंग म्हणजे टेस्टिंग..
प्रत्येक वर्गात अशी काही मुलंही होती ज्यांना लिहिता-वाचता येत नव्हतं, पण घरी जाण्यापूर्वी ते आपल्या बोटावर शाई घालायच्या, पण पँटवरही फवारणी केली जायची जेणेकरून घरातील सदस्यांना वाटाव की आपलं मूल शाळेत खूप मेहनत करतयं,खुप शिकतयं ..! !
अजुन देखील आत्ता हे लिहिताना तो सगळाच्या सगळा उपद्व्याप डोळ्यापुढे तसाच्या तसा उभा राहतोय…
मजा असायची…
एक न विसरलेल्या आठवणी…
